زمانی برای “نبخشیدن”- مسیح علی نژاد-

این روزها همه نگران دانشگاه و سیزده آبان و مراسم های دیگری هستند که یک روز با افتخار به صفحات تقویم اضافه شده اند و حالا خود حاکمیت از این صفحات و مناسبات در تقویم پر رونق ایران به انزجار رسیده است و نمی داند با این همه فرصت های اعتراضی که به مردم سپرده می شود، چه کند. حالا اگر تاج زاده از طریق همسرش از قانون گریزی دانشجویان و فرجام کار نگران باشد و عبدلله مومنی را هم پای دوربین بنشانند و او هم پیغام به دانشجویان بدهد آیا تب دانشگاه پایین خواهد آمد؟ شاید آن روز که روزنامه سلام موسوی خوئینی ها را بستند و دانشگاه و کوی، حادثه ساز شد با امروز که روزنامه اعتماد ملی کروبی را بستند و خیابان ها شلوغ شد قابل مقایسه نباشد اما حتما آشکار بود تغییر فاحش رفتارهای حساب شده و زیرکانه معترضان که نشان می داد دانشجو یاد گرفته است هم ببخشد و هم به گاهِ گرفتن حق، بر آشوبد بی آنکه بهانه به دست چماق داران و باتوم به دستان دهد؛ اگرچه این جماعت بی بهانه هم کتک می زنند و می کشند آنگاه که دستور خشونت را کسانی از بالا صادر کنند. به هر تقدیر در پیام ها و بیانیه های دربندان و آزاد شدگان و رهبران سیاسی و در نگاه ها و رفتارها و کنش های بازجویان و مسولان نظامی، این روزها یک پیام آشکار وجود دارد.